Park Narodowy Gór Stołowych

Park Narodowy Gór Stołowych został utworzony w 1993 roku

 w Sudetach Środkowych na terenie jedynych w Polsce 

gór płytowych o charakterystycznej, warstwowej budowie geologicznej.

Jego powierzchnia to 63,39 km².

Osobliwością i symbolem parku są ciekawe formy skalne. 

Ich rzadko spotykane i interesujące ukształtowanie 

stanowi dużą atrakcję turystyczną.

 Przez park przebiega europejski dział wodny 

między zlewiskami Bałtyku i Morza Północnego.

Szata roślinna parku nie jest zbyt bogata, 

a ponadto silnie przekształcona przez człowieka.

 Dominują drzewostany świerkowe.

 Jedynie ok. 3% lasów zachowało się w stanie zbliżonym 

do naturalnego - z dominującym bukiem oraz domieszką jodły, wiązu i jaworu.

Dużą wartość przyrodniczą mają ekosystemy wilgotnych łąk 

Krajobraz Gór Stołowych oraz torfowiska wysokie z rzadkimi gatunkami roślin.

 Ogółem flora naczyniowa parku liczy ok. 600 gatunków, 

szczególnie cennym jej elementem jest skalnica zwodnicza Saxifraga decipiens, 

mająca na Rogowej Kopie jedyne stanowisko w Polsce.

 Duże odkryte powierzchnie skalne sprzyjają występowaniu 

licznych gatunków mszaków i porostów. 

Z pośród pospolitych w Polsce gatunków gadów, 

w Górach Stołowych występują: żmija zygzakowata, 

zaskroniec, jaszczurka zwinka i padalec. 

Z rzadszych płazów zdarza się salamandra oraz traszki górska i zwyczajna. 

zdjęcie z internetu - ryjówka

Na terenie Parku Narodowego  występuje jeleń, sarna, dzik, lis,

 wiewiórka (czarnej i rudej odmiany) oraz drobne gryzonie. 

Trudniejsze do zauważenia - głównie ze względu na nocny tryb życia,

 są należące do łasicowatych: borsuk, kuna, tchórz, łasica i gronostaj. 

Z ssaków owadożernych częsty jest jeż , a rzadkie ryjówka malutka maleńka i 

typowa dla obszarów górskich ryjówka górska. 

W charakterystycznym dla Gór Stołowych środowisku spękań i 

szczelin skał piaskowcowych bytują nietoperze. 

kopciuszek

Wśród ptaków zamieszkujących lasy widuje się liczniejsze 

na obszarach górskich orzechówki, krzyżodzioby świerkowe,

 czyże, paszkoty, dzięcioły zielonosiwe i czarne, krogulce i siniaki.

 Leśnym rarytasem ornitologicznym jest tu jarząbek, słonka,

 bocian czarny, trzmielojad, kobuz oraz 

charakterystyczne dla obszaru tajgi sóweczka i włochatka.

 W skałach gnieździ się puchacz, pustułka, kruk, 

a także kopciuszek, pleszka i kowalik. 

Rozległe powierzchnie trawiaste są miejscem lęgowym 

dla świergotka łąkowego, pokląskwy, skowronka oraz 

rzadkich w skali Europy przepiórki i derkacza. 

Wśród ptaków związanych z wodą na uwagę zasługuje 

żyjący nad wartkimi strumieniami pluszcz i pliszka górska. 

Szczeliniec Wielki rezerwat, który został utworzony w 1957 roku, 

jest położony na terenie Parku Narodowego Gór Stołowych 

na obszarze 50 hektarów.

 Należy on do Korony Gór Polskich (919m n.p.m.) i

 jest jedną z największych atrakcji turystycznych Sudetów, 

stanowi ogromny labirynt skalny złożony ze 

skałek stojących na kilku zasadniczych poziomach.

Wiele z nich posiada własne nazwy utworzone 

od ich charakterystycznych kształtów.

 Do największych należy szczelina "Piekiełko" o głębokości 17 metrów. 

Na skałkach rosną skarłowaciałe, usychające świerki.

 Na krawędziach masywu znajdują się punkty widokowe.

 Wstęp i zwiedzanie rezerwatu jest płatne.

Szczeliniec Wielki jest piękny także  zimą.

,,Kurza Stopka''

Obszar ochrony ścisłej Błędne Skały ma powierzchnię ok. 22 ha.

 Obejmuje on swoim zasięgiem zespół osobliwych 

form skalnych o wysokości 6 - 11 m, 

wytworzonymi wskutek wietrzenia piaskowca ciosowego. 

Błędne Skały to labirynt szczelin i zaułków, niekiedy niezwykle wąskich, 

oddzielających bloki skalne kilkunastometrowej wysokości. 

Wiele skał ma własne nazwy np.: "Skalne Siodło", 

"Kurza Stopka", "Labirynt", "Tunel", "Wielka Sala"

Skalne Grzyby, rozrzucone są na wysokości ok. 680–700 m n.p.m.
 i występują na długości około 2 km.  

Większość  skalnych grzybów, znajduje się w lesie, 

co powoduje, że mogą być kłopoty z ich znalezieniem,

  tylko niektóre z nich są widoczne na polanach czy wyrębach.

Najbardziej znane Skalne Grzyby to: Adam I Ewa, Borowiki,

 Dwunożny Grzyb, Zrośnięte grzyby, Purchawka,

 Głowa Psa, Pingwinki, Żaba i Piętrowe Grzyby.

Charakterystyczne rośliny chronione to: wrzosiec bagienny, 

modrzewnica zwyczajna, żurawina, bobrek trójlistkowy, 

rosiczka, bagnica torfowa, bażyna czarna. 

Specyficzne zbiorowiska łąkowe ze względu na podobieństwo 

krajobrazu do afrykańskich ekosystemów łąkowych 

nazywane są Sawanną Łężycką.

 Znajdziemy tu stanowiska pełnika europejskiego, 

ciemiężycy zielonej i wielu storczyków.

Słowiński Park Narodowy

Słowiński Park Narodowy położony jest na wybrzeżu środkowym,

 pomiędzy Łebą a Rowami na Nizinie Gardneńsko-Łebskiej,

 w województwie pomorskim. 

Północną granicę parku stanowi na długości 32,5 km brzeg Bałtyku.

Utworzony w 1967 roku. 

Słowiński PN jest trzecim pod względem wielkości wśród naszych parków narodowych,

 po Biebrzańskim i Kampinoskim. Park ma teraz 32,744 tys. ha, 

w tym na lądzie 21,572 tys. ha a 11,1 tys. ha to wody morskie oraz jeziora przybrzeżne.

 Ochrona ścisła obejmuje 5,6 tys. ha, czyli trzy rodzaje siedlisk –

wydmowe, bagienne i wodne. 

W parku jest 15 rezerwatów przyrody, w tym 6 ptasich – łącznie ponad 8,7 tys. ha. 

Charakterystycznymi elementami Parku są przymorskie jeziora

(płytkie Gardno , Dołgie Małe i Wielkie oraz największe Łebsko, które ma 7,1 tys. ha 

a głębokość zaledwie nieco ponad 6 m.),

 bagna, łąki, torfowiska, nadmorskie bory i lasy,

 a przede wszystkim wydmowy pas mierzei z ruchomymi wydmami. 

Symbolem Parku jest nieokreślona mewa.

Przez Park można podróżować zarówno pieszo 

ale większość tras przygotowana jest również pod ruch rowerowy. 

W śnieżną zimę spotkać tu można narciarzy na biegówkach.

Do wydm można się dostać zarówno od strony zachodniej 

(miejscowości Rowy, Smołdzino) jak i od strony 

zachodniej (miejscowość Łeba). 

Od tej ostatniej jest zdecydowanie bliżej, 

ale w żadnej z opcji nie ma możliwości dojazdu samochodem pod wydmę.

 To całodzienna wycieczka piesza lub rowerowa przez teren Parku Narodowego. 

W Łebie zaczynają się trzy szlaki turystyczne po Słowińskim Parku Narodowym

Szlak czerwony. Czerwony szlak z Łeby do Rowów ma długość 36km. Oprócz powszechnie używanych przez PTTK oznaczeń szlaku, w miejscach kluczowych są ustawione przez SPN kierunkowskazy z podanymi odległościami do miejsc najbardziej atrakcyjnych, będących celem wędrówki turystów.

Szlak zielony z Łeby. Szlak tworzy pętlę o długości 18 km. Rozpoczyna się w Łebie i biegnie równolegle ze szlakiem czerwonym do wydmy Łąckiej. Za wydmą brzegiem morza wraca do Łeby.

Szlak żółty. Żółty szlak z Łeby do Gardny Wielkiej długości 39km.

zdjęcie z internetu

     By zobaczyć jak żyli Słowińcy, niegdysiejsi mieszkańcy okolicy, 

trzeba odwiedzić Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach niedaleko Smołdzina.

 Można tam nie tylko obejrzeć oryginalne słowińskie domy i budynki gospodarcze

 zachowane w formie skansenu, ale spróbować miejscowych, 

przygotowywanych tradycyjnymi metodami specjałów kulinarnych, 

a nawet wziąć udział w tradycyjnych zajęciach miejscowej ludności.     

  Będąc w Klukach nie sposób przeoczyć świętą górę Rowokół,

 wnoszącą się na blisko 115 metrów, dawne miejsce pogańskiego kultu,

 a obecnie miejsce corocznych widowisk pasyjnych, 

zaopatrzone w wieżę widokową.

 Atmosfera świętej góry sprzyja poznawaniu miejscowych legend o skarbach,

 tajemniczych głazach, zatopionych wsiach i ich dzwonach.

Nieopodal znajduje się Muzeum Wyrzutni Rakiet, 

atrakcja dla miłośników militariów i historii II Wojny Światowej, 

z oryginalnymi stanowiskamina które w 1940 r. niemieccy naukowcy

 testowali ze słynnym Wernerem von Braunem na czele, 

na szczęście bez większych sukcesów, obiecaną Hitlerowi "Wunderwaffe".

Ruchome wydmy powstają z piasku, które woda wyrzuca na brzeg,

 a wiatr i słońce osusza, po czym ponownie wiatr przenosi wgłąb lądu.

W sezonie letnim swoją wysokością wydmy przekraczają 

ponad 40 metrów wysokość plaży. 

Najwyższą wydmą jest Wydma Łącka, 

która może wznosić się na wysokość 42 metrów.

W  Parku występuje około 920 gatunków roślin naczyniowych,

 165 gatunków mszaków, 500 gatunków glonów,

 424 gatunków grzybów, z których 46 jest objętych ochroną ścisłą, a 15 częściową. 

Należą do nich między innymi: widłak torfowy, mikołajek nadmorski,

 zimoziół północny, rosiczka okrągłolistna, storczykowate,

 turzyca piaskowa, długosz królewski, 

poryblin jeziorny, malina moroszka.

zdjęcie z internetu

Z krzewów odnotowano m.in. kostrzewę czerwoną,

 lnicę wonną, przelota pospolitego, szczotlichę siwą,

 kocankę piaskową i jasieńca.

 Z grzybów chronionych występują: smardz, purchawica olbrzymia,

 szmaciak gałęzisty i sromotnik bezwstydny; 

stwierdzono ogólnie ponad 500 ich gatunków. 

Z porostów, których odnotowano około 250 gatunków, 

występują m.in. chronieni przedstawiciele Usnea (brodaczki) i Bryoria włostki.

 Ponadto występuje tu około 500 gatunków glonów, 

a kilkadziesiąt ma tu swoje jedyne stanowisko.

Teren ruchomych wydm to ponad pięćset hektarów

 jasnożółtego (biało-bladego) krajobrazu iście pustynnego, 

który co roku zmienia się dostarczając odwiedzającym zawsze nowych widoków.

Ziarenka piasku niesione wiatrem na wschód wspinają się łagodnie na szczyt 

wydmy skąd za jej krawędzią spadają. Od strony nawietrznej wydma

 wznosi się więc łagodnie, od strony zawietrznej zaś dużo stromiej opada.

Tempo przemieszczania się wydm nie jest jednolite.

 Zachodnią i wschodnią część mierzei zajmują wydmy paraboliczne,

 które charakteryzują się mniejszą ruchliwością

 i przemieszczają się o ok. 3 m na rok. 

Większość z tych wydm została zalesiona. 

Na najwyższej z nich w Czołpinie znajduje się latarnia morska, 

z wieży której możemy podziwiać pustynny krajobraz Słowińskiego Parku Narodowego.

Najliczniejszą grupą zwierząt Parku są owady; 

przybliżona suma znanych gatunków wynosi 490. 

Wśród nich wykazano obecność 30 gatunków znajdujących się pod ochroną ścisłą

 oraz 4 gatunki chronione częściowo. 

Najwięcej chronionych należy do chrząszczy - 15 gatunków.

Ochronie ścisłej podlega także 5 gatunków ważek, 3 gatunki trzmieli i 3 gatunki motyli.

Z płazów występuje 10 gatunków, w tym ropucha szara i ropucha paskówka, żaba trawna ,żaba moczarowa, żaba jeziorkowa ,żaba wodna i żaba śmieszka, grzebiuszka ziemna ,traszka grzebieniasta oraz traszka zwyczajna .Stwierdzono 5 gatunków gadów, są to jaszczurka zwinka ,jaszczurka żyworodna ,padalec zwyczajny, 
zaskroniec zwyczajny oraz żmija zygzakowata.

Ze ssaków sarna, jeleń europejski, lis rudy, zając szarak,
 borsuk, wydra, bóbr europejski,

foka szara, morświn i 10 gatunków nietoperzy.

PRZEPISY DLA ZWIEDZAJĄCYCH

Przyroda Parku podlega całkowitej ochronie.

Park udostępniany jest dla ruchu turystycznego w okresie

 od 1 maja do 30 września w godz. 7:00 do 21:00, 

w okresie od 1 października do 30 kwietnia w godz. od 8:00 do 16:00.

W okresie od 1 maja do 30 września obowiązują opłaty za wstęp do Parku.

Park można zwiedzać korzystając wyłącznie 

z oznakowanych szlaków turystycznych.

 Dopuszczalne jest korzystanie z rowerów, upoważnionych pojazdów 

z napędem elektrycznym oraz pojazdów zaprzęgowych po wyznaczonych trasach.

Pojazdy z napędem spalinowym mogą poruszać się wyłącznie

 po drogach publicznych i oznakowanych dojazdach do parkingów.

Zorganizowane grupy powinny zwiedzać Park pod opieką przewodnika.

Na terenie parku nie wolno:

- schodzić ze szlaków turystycznych,

- niszczyć roślin oraz dokonywać zbioru runa leśnego,

- płoszyć, odławiać i zabijać zwierząt,

- zanieczyszczać terenu,

- stwarzać zagrożenia pożarowego;

- zakłócać ciszy

Biwakowanie dozwolone jest jedynie w miejscach wyznaczonych.

Psy należy prowadzić wyłącznie na smyczy.

Działalność zarobkowa może odbywać się wyłącznie 

po uzyskaniu zgody Dyrektora Parku.

Na jeziorach Parku prowadzenie gospodarki rybackiej, 

klubu żeglarskiego i przewozów pasażerskich odbywa się 

na warunkach ustalonych z Dyrektorem Parku.

Wędkowanie dopuszczalne jest na wyznaczonych

 akwenach jez. Gardno i Łebsko po wykupieniu odpowiednich licencji.

Nieprzestrzeganie przepisów pociąga za sobą konsekwencje

 wynikające z przepisów karnych.

Wygraj Sukces

Wczoraj odbyły się kwalifikacje wstępne do Ogólnopolskiego Konkursu

Piosenki ,,Wygraj Sukces'', w których wziełam udział

i przeszłam do kwalifikacji regionalnych....hurrrrraaaa:)

Tatrzański Park Narodowy

Tatrzański Park Narodowy leży w południowej części Polski, 

w województwie nowosądeckim, na granicy ze Słowacją.

Został powołany w 1954 roku,

 w celu ochrony zasobów przyrodniczych Tatr Polskich.

 Powierzchnia Parku wynosi 21164 ha i pod tym względem 

zaliczany jest do największych parków narodowych w Polsce.

Za wstęp na teren parku pobierane są opłaty,
 które są przeznaczane na tworzenie i utrzymanie 
infrastruktury turystycznej  i edukacyjnej parku narodowego 
oraz na ochronę przyrody. 
Część wpływów z tych opłat przeznacza się na dofinansowanie 
działalności ratowniczej 
Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego.

Logiem Tatrzańskiego Parku Narodowego jest kozica.

Wśród gatunków zwierząt wysokogórskich należy wymienić: 
chronione od 1868r. kozicę i świstaka,
 a ponadto niedźwiedzia brunatnego, rysia i gronostaja.

Świstak tatrzański stanowi podgatunek świstaka alpejskiego. 

Przez pewien czas groziło mu wyginięcie, do czego przyczynił się góralski przesąd,

 że jego sadło jest panaceum na różne choroby.

zdjęcie z internetu

Z ptaków - orzeł przedni, puchacz, pomurnik ( gniazdujący w wyższych partiach gór,
 można go rozpoznać po czerwonych skrzydłach i niezwykłych zdolnościach wspinaczkowych),
 płochacz skalny, mantel, sokół, kruk, głuszec, jarząbek i siwerniak. 

Tatrzański Park Narodowy chroni jedyny w Polsce fragment gór o 
wysokogórskim (alpejskim) krajobrazie.

Flora tatrzańska jest bogata i bardzo zróżnicowana.

W reglu dolnym rośnie bór jodłowo-bukowy ze świerkiem.

W reglu górnym dominuje bór świerkowy z domieszką jaworu, 

modrzewia i skupieniami limby.

W piętrze kosówki rośnie, obok wymienionej kosodrzewiny,

 brzoza karpacka i róża alpejska.

Wyżej porastają murawy (hale) z dębikiem ośmiopłatkowym.

Najwyższe piętra stanowią skaliste turnie,

 ze skąpą roślinnością (mchy, porosty).

Roślinami chronionymi są: limba, szarotka alpejska, szafran spiski, 

goryczki, dziewięćsił bezłodygowy.

Około 70% powierzchni parku zajmują lasy i zarośla kosodrzewiny, 
a pozostałe 30% to murawy wysokogórskie, skały i wody. 
Ochroną ścisłą objęte jest prawie 11,5 tys. ha powierzchni, 
w tym całe piętro hal i turni, piętro kosodrzewiny 
oraz częściowo również lasy regla górnego i dolnego. 
Ochrona ścisła polega na ochronie procesów 
zachodzących w środowisku naturalnym. 
Oznacza to ograniczenie do minimum ingerencji człowieka w przyrodę.
 Ochrona częściowa obejmuje około 45% powierzchni parku, 
głównie lasy regla dolnego, silnie przekształcone 
w przeszłości przez działalność człowieka. 

Na terenie parku występują  liczne potoki oraz ok. 30 jezior zwanych "stawami". 
Są one ważnym walorem krajobrazowym Tatr Wysokich. 
Największymi tatrzańskimi stawami są Morskie Oko
 (34.5 ha oraz 50.8 m głębokości ) i Wielki Staw Polski
 (34.1 ha oraz 79.8 m gleb.). 
Jeziora tatrzańskie odznaczają się bardzo ubogim życiem biologicznym 
oraz niezwykłą przezroczystością wody.

 Charakterystyczne są zjawiska krasowe: jaskinie (ponad 650), ponory,
 wywierzyska, wodospady (np. ,,Wodogrzmoty Mickiewicza”).

Największym wodospadem jest Wielka Siklawa (70 m).

Rzeki zaczynające swój bieg w Tatrach Polskich należą do zlewiska Bałtyku,

 zaś rzeki biorące początek w Tatrach Słowackich wpadają częściowo

 do Morza Czarnego (Orawa, Wag), część do Morza Bałtyckiego (Poprad).

Największą jaskinią jest natomiast Wielka Śnieżna – Wielka Limanowa, 

której długość korytarzy w sumie liczy około 18000 metrów. 

Jej głębokość wynosi 814 metrów.

Wybierając się do Tatrzańskiego Parku Narodowego, 

należy wcześniej odpowiednio się przygotować. 

Trasa wycieczki powinna być dokładnie przemyślana, żeby ze szlaku powrócić

 przed zapadnięciem zmierzchu.

Po zmroku natomiast można pozostawać w schroniskach. 

Na terenie Parku jest osiem schronisk, a do najbardziej znanych należy

 między innymi 

schronisko nad Morskim Okiem, 

schronisko w Dolinie Pięciu Stawów Polskich 

(najwyżej położone w Polsce, na wysokości 1670 m n.p.m.) 

 oraz 

schronisko Murowaniec na Hali Gąsienicowej.

Tatrzański Park Narodowy jest udostępniany dla turystyki,
 taternictwa powierzchniowego i jaskiniowego oraz narciarstwa.
 Znajduje się tutaj sieć dobrze oznakowanych szlaków turystycznych
 o łącznej długości blisko 250 km. 
Szlaki te mają różne stopnie trudności - od typowych ścieżek spacerowych 
do tras dla wytrwałych turystów. 

W Tatrach wolno się  poruszać tylko po oznakowanych ścieżkach,

 które zwykle są w dobrym stanie, a w bardziej eksponowanych miejscach są 

często zaopatrzone w klamry i łańcuchy umożliwiające 

turystom bezpieczne dotarcie do celu nawet w razie załamania się pogody.

Na teren Tatrzańskiego Parku Narodowego nie można wprowadzać psów. 

Obszary zbudowane ze skał magmowych (granitów) tworzą turnie,
 grzbiety i szczyty gór, w tym najwyższy w Polsce szczyt – Rysy 2499 m n.p.m,

najwyższy szczyt Tatr leżący po słowackiej stronie granicy to Gerlach 2655 m n.p.m.

Zarówno polski jak i słowacki park narodowy otacza obszar otuliny, 

na którym dozwolone są niektóre formy działalności rolniczej i gospodarczej. 

Pewne przejawy tradycyjnej gospodarki rolnej

 (wypas owiec, koszenie traw) dozwolone są nawet 

na obszarach pod ścisłą ochroną, co jest o tyle uzasadnione, 

że działalność taka ma tu wielowiekową tradycję, 

a zaprzestanie jej może spowodować drastyczne zmiany w ekosystemie. 

Ze względu na unikatowy charakter tego wysokogórskiego obszaru 

oba tatrzańskie parki narodowe; polski i słowacki; 

zostały w 1993 roku wpisane na listę Rezerwatów Biosfery UNESCO.

Śmieci i inne nieczystości zabierz ze sobą i wyrzuć w domu,

 hotelu czy pensjonacie. 

Pozostawione odpadki stanowią zagrożenie dla zwierząt, 

które skuszone ich zapachem - mogą je zjeść. 

Takie zdarzenie może doprowadzić do choroby, a nawet śmierci zwierzęcia. 

Z tego też powodu nie ma na terenie Parku koszy na śmieci.

Płoszenie lub niepokojenie zwierząt może je narazić na niepotrzebny stres. 

Spotkanie dzikiego zwierzęcia na terenie Parku nie należy do rzadkości. 

W takich przypadkach w miarę możliwości spokojnie się oddal bądź omiń je.

 Nigdy nie podchodź do zwierzęcia, np. aby zrobić mu zdjęcie. 

Pamiętaj, że dzikie zwierzęta mogą być niebezpieczne dla człowieka.

https://www.youtube.com/watch?v=OSlA2QBhXnk&list=UU4ZK71KlL07ufI3PQdss5yw