Bieszczadzki Park Narodowy jest trzecim co do wielkości
parkiem narodowym na terenie Polski ,
położonym w województwie podkarpackim,
przy granicy z
Republiką Słowacką i Ukrainą.
W chwili utworzenia w 1973 obejmował masyw
Tarnicy, Krzemienia i Halicza,
oraz podszczytowe partie Połoniny Caryńskiej.
Obszar parku był powiększany czterokrotnie w
latach 1989, 1991, 1996 oraz 1999.
Obecnie Bieszczadzki Park Narodowy zajmuje powierzchnię 29
201.06 ha.
Logo parku to ryś.
Liczba gatunków roślin naczyniowych stwierdzonych w BPN
wynosi blisko 780,
z czego około 30 to gatunki wschodniokarpackie,
z których 7
to endemity Karpat Wschodnich
(np. pszeniec biały, tojad wschodniokarpacki i
goździk kartuzek skalny).
zdjęcie z internetu
Powyżej górnej granicy lasów od wysokości 1150–1250 m
n.p.m.
rozciąga się unikalne i nie spotykane gdzie indziej w Polsce
piętro
wschodniokarpackich hal nazywanych „połoninami”,
które zajmuje powierzchnię ok.
1 800 ha.
Prawie 90% tego obszaru podlega ochronie ścisłej .
Rośnie tu szereg roślin rzadko lub w ogóle nie spotykanych
w
innych polskich górach, takich jak:
tojad bukowiński, fiołek dacki, ostrożeń
wschodniokarpacki
czy też pszeniec Herbicha.
Wczesną wiosną wzdłuż cieków
wodnych bardzo licznie
zakwita śnieżyca wiosenna.
Występuje tu jej karpacki
podgatunek, charakteryzujący się tym,
że często spotykane są osobniki, u
których na jednej łodydze
występują dwa kwiaty.
zdjęcie z internetu
Rezerwat ścisły , zakaz wstępu dla człowieka.
Służy on jedynie celom naukowym i dydaktycznym.
Bieszczadzki Park Narodowy jest jedną z najcenniejszych
w Polsce i Europie ostoi zwierząt.
Teren ten jest stosunkowo licznie zasiedlany przez gatunki,
które uznawane są za zagrożone lub rzadkie w innych częściach Europy.
Populacje niedźwiedzia, wilka, rysia i jelenia szlachetnego należą
do najliczniejszych w kraju. Mniej licznie występują sarny i dziki,
zaś nieregularnie pojawia się łoś.
Łatwo zaadaptowały się żubry do miejscowych warunków
i obecnie populacja
bieszczadzka liczy około 150 osobników.
Od 1993 prowadzi się udaną reintrodukcję ( odbudowanie
populacji ) bobra.
W Parku prowadzi się również hodowlę zachowawczą starej rasy
konia huculskiego.
Dogodne warunki do życia znalazły tu rzadkie i
zagrożone
ptaki drapieżne (orzeł przedni, orlik krzykliwy, trzmielojad)
oraz duże i
średnie dziuplaki (puchacz, puszczyki, sóweczka,
włochatka, dzięcioł
białogrzbiety, dzięcioł trójpalczasty).
Na połoninach gnieżdżą się gatunki
alpejskie: siwernika i płochacz halny.
W Bieszczadach odnotowano prawie wszystkie krajowe gatunki gadów,
przy czym dwa najrzadsze gatunki węży - wąż eskulapa i gniewosz plamisty
występują w otulinie Parku.
Najliczniejszymi przedstawicielami tej gromady zwierząt
są żmije zygzakowate i jaszczurki żyworodne.
W niewielkich zbiornikach wodnych często spotyka się kumaki górskie i
traszki karpackie (endemit karpacki).
W wilgotnych lasach bukowych żyją kontrastowo ubarwione salamandry.
Bieszczadzkie potoki licznie zasiedlają strzeble potokowe,
głowacze pręgopłetwe, objęte w Polsce ochroną gatunkową.
Stanową one bazę pokarmową dla pstrąga potokowego, wydry i bociana czarnego.
znalazłam filmik
na youtube Marcina i Krystiana Kłysewicz
https://www.youtube.com/watch?v=0Re0RmBJLoE
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz