Największa górska Twierdza w Europie

Srebrna Góra, zwana Perłą Gór Sowich, 

jest małą, przepiękną miejscowością na granicy Gór Sowich i Bardzkich.

Miejscowość posiada zabudowę małomiasteczkową, rozciągniętą wzdłuż stromej doliny.

 Położona jest na wysokości od około 400 m n.p.m. do około 600 m n.p.m.

 (najwyższe wzniesienie - Góra warowna 686 m n.p.m.) w głębokiej, wąskiej dolinie .

  Od początku XVIII wieku wydobywano tutaj srebro.

W 1945 r. miejscowość została włączona do Polski.

 Początkowo nazwano ją Srebrnogóra , potem ustalono nazwę Srebrna Góra , 

co stanowiło tłumaczenie dotychczasowej nazwy niemieckiej.

Kościół ewangelicki 1573

Barokowy kościół pw. św. św. Piotra i Pawła wzniesiony został 

w latach 1729-1731, zniszczony po pożarze w 1807 r. przebudowany w latach 1808-1818.

Twierdza srebrnogórska powstała w latach 1765-1777 w celu umocnienia granic państwa pruskiego. Inicjatorem budowy był król Prus Fryderyk II Wielki. 
Przy jej budowie zatrudniono 4000 robotników i 600 murarzy . 

Przewodnik – żołnierz, w XVIII-wiecznym mundurze .

Umundurowanie żołnierzy składało się z: kurtki mundurowej o kroju fraka w kolorze granatowym, z czerwonymi wyłogami, białych spodni i białej kamizelki. Na nogach oprócz butów noszone były czarne kamasze, strój dopełniało nakrycie głowy, którym był trójgraniasty kapelusz .

Do budowy twierdzy zbudowano tartak, cegielnię, wapienniki, wodociąg

 i liczne drogi transportowe. 

Mury forteczne zostały wykonane z wydobytego na miejscu kamienia.

 Cegłę wykorzystano jedynie do wykończenia wnętrz kazamat, 

wewnętrznego muru dziedzińca Donżonu i obu jego bram wjazdowych.

 Wszelkie narożniki, krawędzie i rynny wykonano z białego lub czerwonego piaskowca.

W całej twierdzy znajdowało się łącznie 299 kazamat i 54 izby strzeleckie.

 Na wypadek wojny jej załogę miało stanowić 3 756 żołnierzy,

 a w razie potrzeby nawet 5 000.

 Artyleria forteczna składała się z 264 dział, haubic i moździerzy.

Każdy Fort posiadał swoją studnię, istniała również piekarnia,

 browar, hodowano również zwierzęta, a w magazynach można było

 przechować żywność i opał na co najmniej trzymiesięczne oblężenie.

  Chrzest bojowy przeszła w 1807 roku i była to w zasadzie jedyna bitwa stoczona pod jej murami,

 dzięki czemu nigdy nie została zdobyta.

 W 1860 roku wydano rozkaz o likwidacji twierdzy i od tego momentu

 stała się wielką atrakcją turystyczną. 

W 1939 roku została ponownie zajęta przez wojsko i urządzono tutaj Oflag dla polskich oficerów.

 Po II wojnie światowej została opuszczona i dopiero w latach sześćdziesiątych

 zajęli się nią harcerze organizując akcję "Srebrna Góra".

 Niestety nie zapobiegło to upadkowi obiektów fortecznych. 

Obecnie wpisana na listę Pomników Historii  RP, jest największą górską twierdzą w Europie.

 Warownia jest częściowo udostępniona do zwiedzania i stopniowo remontowana . 

Centralnym punktem twierdzy jest fort Donjon 
składający się z czterech cylindrycznych wież, otoczonych bastionami. 

Z korony twierdzy rozpościera się widok na Sudety (m. in.: Góry Sowie i Bardzkie). 

W latach 1830-1848 Twierdzę Srebrnogórską wykorzystywano

 jako więzienie dla działaczy ruchu „Młodych Niemców”.

 Internowano tu m.in. Wilhelma Wolffa oraz Fritza Reutera.

1 stycznia 1860 roku wydano rozkaz likwidacji przestarzałej już twierdzy.

 Ostatni żołnierze opuścili ją w 1867 r., przez kilka następnych lat fortyfikacje

 posłużyły wojskom pruskim jako poligon doświadczalny 

do prób z artylerią i materiałami wybuchowymi.

W II poł XIX w. zaczęto dostrzegać korzyści płynące z turystyki i rekreacji.

 Władze pruskie nakazały zaprzestać niszczenia twierdzy i

 uczynić z niej atrakcję dla przyjezdnych .

Podczas pasjonujących opowieści przewodników można poznać

 niezawodną strategię obrony twierdzy przed wrogiem, dowiedzieć się,

 jak wyglądało codzienne życie żołnierzy oraz w jaki sposób zagospodarowanie 

twierdzy czyniło ją całkowicie samodzielną i samowystarczalną warownią. 

„Głośną” atrakcją Twierdzy Srebrna Góra są też pokazy strzelania z broni czarnoprochowej .

Twierdze można podziwiać z zewnątrz idąc ścieżką przy fosie .