Syzyf

W szkole z Języka Polskiego pani zadała zadanie dla chętnych, napisać wiersz o Syzyfie. Ja napisałam...

Syzyf


Był sobie król,

wielmożny jak to król,

na imię Syzyf miał i

zaufanie u bogów miał.

Na Olimpie z bogami posiłki jadł

i boskie tajemnice kradł.

Drobnych kradzieży dopuszczał się,

 a bogowie przymykali na to oczy swe.

Na jednej z uczt Syzyf tajemnice boską wyjawił,

a Zeus go zabił i do Hadesu wstawił.

 Lecz Syzyf podstęp miał i

cały czas się żalił i płakał.

Charon zlitował się i

do Hadesa wybrali się.

Jęki i płacze Hadesa przekonały

i wołał Tanatosa,

by go na powierzchnię wyprowadził.

Lecz tam na Tanatosa czekało kilka lat niewoli,

a Syzyfa kilka lat biesiadowania i plotkowania do woli.

Hades o bożka śmierci martwił się i stwierdził,

że nie ma go tam, gdzie on chce.

Więc Hermes się zjawił i zaproponował,

że ze swym podniebnym orszakiem będzie go szukał też.

Hermes, Syzyfa przy uczcie zastał,

a Tanatosa w lochach przy kawałku ciasta.

Więc Hermes wyzwolił bożka śmierci i

wszyscy usnęli nieocknięci.

Syzyf w Hadesie kare dostał ciężką,

bo musi toczyć kamień na górę wielką.