Szlaki znakowane są w celu ułatwienia turystom dotarcia do obranego celu, pomagają w zwiedzaniu,ułatwiają orientacje w terenie. W Polsce na obszarze parków narodowych i rezerwatów przyrody są to zazwyczaj jedyne dopuszczalne trasy, po których mogą się poruszać turyści bez specjalnego zezwolenia.
Szlak – podstawowym oznaczeniem szlaku pieszego jest prostokąt, składający się z trzech poziomych lini. Linie zewnętrzne są białe, przez co znak jest bardziej widoczny, a środkowy występuje w pięciu kolorach i to jest już kolor naszego szlaku. Kolor szlaku nie ma określonej trudności.
Niebieski - wskazuje na długie dalekobieżne szlaki.
Czerwony - podstawowy, główny, najbardziej charakterystyczny szlak.
Czarny - informuje o krótkim szlaku, o końcowym podejściu.
Zielony - pokazuje drogę do poszczególnych miejsc.
Żółty - szlak łącznikowy, a czasem podejściowy.
Wymiar to 9 cm na 15 cm,umieszczane w sposób widoczny dla turysty na drzewach skałach itp. Zdarza się, że za szlakiem trzeba się rozglądać, ponieważ są słabo widoczne, rzadko malowane np. otwarta przestrzeń, zasypane śniegiem.
Znak skrętu powinien znajdować się na obiekcie znajdującym się przed ścieżką, w którą skręcamy. Strzałka umieszczona na obiekcie znajdującym się za ścieżką, w którą skręcamy.Przy skręcie kilku szlaków stosuje się wyłącznie strzałki. Znakowaniem i konserwacją szlaków turystycznych od 1950 roku prowadzi polskie Towarzystwo Turystyczno – Krajobrazowe.
Film Tatrzańskiego Parku Narodowego ,,Z historii szlaków tatrzańskich” https://www.youtube.com/watch?v=OSlA2QBhXnk
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz